«Το περίμενα ότι το θέμα θα συζητιόταν. Άλλωστε με τη μαντίλα φαινόμουν διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Ήθελα όμως να περάσω το μήνυμα ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε ειρηνικά ακόμα και αν είμαστε διαφορετικοί. Έλληνες, Αιγύπτιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μπορούμε να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φανατισμός και ρατσισμός. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα έγινε αποδεκτό αν και κάποιοι το πήραν αρνητικά».
Αυτό δήλωσε η 18χρονη αριστούχος μαθήτρια (και υποψήφια της οδοντιατρικής) που είχε το θάρρος να παρελάσει με μαντίλα κάτω από την ελληνική σημαία. Ντροπή άραγε για την «ελληνοφροσύνη» ή αξιέπαινη η ενέργειά της;
Το γεγονός διαδραματίζεται σε μια εποχή που ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός απειλεί την παγκόσμια ειρήνη, που γίνεται εργαλείο σε πρακτικές φρικιαστικής βίας, με σφαγές, στρατιωτικούς βομβαρδισμούς αμάχων μουσουλμάνων και μη, με βομβιστικές επιθέσεις κατά χριστιανικών στόχων σε Ευρώπη (ίσως, οσoνούπω και Αμερική), με στρατιές προσφύγων, με φρικαλεότητες στα κλειστά σύνορα και το συνδαύλισμα ενός μίσους που θεριεύει στις ψυχές όλων, που δημιουργεί, κυριολεκτικά, κοινωνίες ψυχωτικές, που χωρίζει τους ανθρώπους σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς -ανάλογα με τον τόπο αναφοράς-, που γίνεται τροφή για τους θιασώτες τού σημερινού ναζιστικού ονείρου/εφιάλτη.
Ελλείψει πληρέστερης σημειολογικής προσέγγισης η νεαρή με τη μαντίλα, εξέφρασε μια διαμαρτυρία κατά της αντιμουσουλμανικής υστερίας εν όψει του φλέγοντος προβλήματος του προσφυγικού. Αναρωτιέται, ωστόσο, κανείς: Πόσο επιλεκτική μπορεί να είναι άραγε η δυτική ευαισθησία έναντι της μουσουλμανικής οντότητας; Μπορεί οι μουσουλμάνοι τής FYROM, του Κοσόβου, της Βοσνίας να αντιμετωπίζονται ως θύματα έναντι των βάρβαρων χριστιανών τής Σερβίας, και να αποτελούν καταπιεσμένη και αθώα μειονότητα, ενώ το κοράνι τους βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία και σύμπλευση με τα δυτικά ιδεώδη, επιπλέον δε, οι μουσουλμάνοι τού αραβικού κόσμου αποτελούν πολιτισμικά μιάσματα και απειλή κατά της «παγκόσμιας ειρήνης»; Ποιος ξέχασε τους ίδιους τους άραβες μουσουλμάνους που πλαισίωσαν τον μουσουλμανικό στρατό του UCKA στον πόλεμο κατά των Σέρβων; Τότε που η Δύση, ... οι κάτοικοι των Βρυξελλών, το εκεί διευθυντήριο της Ε. Ε., όλοι τους, τους αγκάλιασαν και τους προσέφεραν κάθε βοήθεια για να υλοποιήσουν τα δικά τους σχέδια. Είναι οι ίδιοι μουσουλμάνοι που θυσιάστηκαν, έδωσαν τις ζωές τους για τη δημιουργία των μουσουλμανικών κρατών στην Ευρώπη. Οι ίδιοι χρησιμοποιήθηκαν, συγκεκαλυμμένα, και στον πόλεμο των Κροατών κατά των ορθόδοξων Σέρβων. Οι ίδιοι μουσουλμάνοι που, σαν γνήσιοι μισθοφόροι, πολεμούν τόσο με το μέρος των ομοϊδεατών και ομοθρήσκων μουσουλμάνων, όσο και με το μέρος των χριστιανών (στην περίπτωση της Κροατίας). Με άλλα λόγια, οι μουσουλμάνοι γίνονται δεκτοί σε κάθε περίπτωση, αρκεί να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Δύσης.
Η περίπτωση του ISIS: Τι είναι στην πραγματικότητα ο ISIS; Το ΝΑΤΟικό αναλώσιμο/κατασκεύασμα πού δημιουργήθηκε με ημερομηνία λήξης. Χρησιμοποιήθηκε από τη Δύση για να καταστρέψει τη χώρα τού Άσαντ και τώρα δαιμονοποιείται. Επικοινωνιακά, ο ISIS, όσο εξυπηρετούσε τις ΝΑΤΟικές επιδιώξεις, αντιμετωπίστηκε, έντεχνα, με την καλύτερη μεταχείριση σε αντίθεση με το Συριακό συμμαχικό μέτωπο. Τώρα που σπέρνει τον τρόμο στην καρδιά τής Ευρώπης, ο ISIS εξορκίζεται, απομονώνεται, στοχοποιείται. Και μαζί του κάθε μουσουλμάνος που μετάφρασε στη γλώσσα του τη λέξη «Θεός», την έννοια Θεός, τη δική του πίστη για το ίδιο (ουσιαστικά) πράγμα.
Κάτω από την ίδια μαντίλα κρύβεται ο ίδιος Θεός, κάτω από το πέπλο των δολοπλόκων κρύβεται ο μηχανισμός τής καλλιέργειας του μίσους, των τεχνιτών διαφορών, του ανθρώπινου αλληλοσπαραγμού. Τεθείτε λοιπόν όλοι κάτω από την ίδια μαντίλα, χριστιανική ή μουσουλμανική, ενώστε τα πιστεύω σας, ή πετάξτε κάθε μαντίλα, ανακαλύψτε τον δικό σας Θεό, τον Άγνωστο, που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους, που δεν τους θέλει να αλληλοσφαγιάζονται. Η μαντίλα των μουσουλμάνων είναι υλική και κρύβει τόσα κακά! Η μαντήλα των χριστιανών είναι άυλη, είναι η γύμνια που, ταυτόσημη με κάθε συνώνυμη έκφραση, και δεύτερο συνθετικό το «πνευματική», «ηθική» κ.λπ., κρύβει τον δικό της κοινωνικό όλεθρο και σε τίποτα δεν διαφέρει από την αντίστοιχη υλική μαντίλα.
Επομένως, ή καταδικάζουμε όλες τις μαντίλες που αποτελούν εργαλείο στον (παν)θρησκευτικό φονταμενταλισμό, ή τις αποδεχόμαστε όλες χωρίς διακρίσεις και εννοιολογικές εξιδανικεύσεις. [ ... Είναι περίεργο, το πόση σημασία δίνουμε στην τυπωμένη λέξη, στα ιερά βιβλία, στα λεγόμενα ιερά βιβλία. Οι λόγιοι, όπως και οι απλοί άνθρωποι, είναι γραμμόφωνα. Επαναλαμβάνουν διαρκώς, όσο συχνά κι' αν αλλάζουν πλάκες. Ασχολούνται με τη γνώση και όχι με το πειραματίζεσθαι. Η γνώση είναι ένα ασφαλές λιμάνι, το προνόμιο των ολίγων. Κι' επειδή στους αμόρφωτους κάνουν εντύπωση οι γνώσεις, ο γνώστης εκτιμάται και τιμάται... ]
[ ... Γιατί συνταυτίζεται κανείς με κάποιον άλλον, με μια ομάδα, με μια χώρα; Γιατί ονομάζει τον εαυτό του χριστιανό, μουσουλμάνο, ινδουιστή, βουδιστή, ή γιατί ανήκει σε μια από τις άπειρες αιρέσεις; Θρησκευτικά και πολιτικά συνταυτίζεται με τούτη ή μ' εκείνη την ομάδα, από παράδοση ή από συνήθεια, από εσωτερική ώθηση, από προκατάληψη, από μίμηση και από οκνηρία. Αυτή η συνταύτιση σταματά κάθε δημιουργική κατανόηση και μετά γίνεται κανείς απλό όργανο στα χέρια τού αρχηγού του κόμματος, ή του παπά, ή του αγαπημένου ηγέτη ... ]
