Ο παπα Ηλίας (Υφαντής) είναι ένας ιερέας ασυμβίβαστος με το κατεστημένο, μαχητής της αλήθειας και της ελευθερίας. Με τα κυρήγματά του –τι άλλο;- απομονώθηκε από την αυτού σεβασμιώτητα, το δεσπότη, που του απαγορεύει, προ πολλού, κάθε πρόσβαση για κηρύγματα στις εκκλησίες. Ο παπα Ηλίας όμως συνεχίζει απτόητος το έργο του, μιλάει στις πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους, κατακεραυνώνει το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και αναλύει γιατί, ακόμη και από τη σκοπιά της θρησκείας, το σύστημα είναι σατανικό. Κάποιος δικηγόρος λοιπόν (σε ρόλο δικηγόρου του διαβόλου) κατηγόρησε τον παπά Ηλία ότι κάνει «φασιστομαρξιστικού τύπου προπαγάνδα»! Ο, και αμαθής, δικηγόρος, τυφλός υπηρέτης του συστήματος, μάλλον «μπερδεύει τη βούρτσα ....», αφού ο μαρξισμός έδωσε (και δίνει) τη μητέρα των μαχών ενάντια στο φασισμό. Το έδειξε το 1917, το έδειξε το 1941, και σήμερα εξακολουθεί να μάχεται για την ελευθερία των λαών. Επομένως το γλωσσοστραμπούλιγμα δε δημιουργεί καινοτομίες αλλά «κενοτοπίες». Μόνο ΔΕΞΙΟΦΑΣΙΣΜΟΣ υπάρχει, ΝΑΖΙΣΜΟΣ και τίποτα παραπέρα. Δύο είναι οι αντιμαχόμενες ιδεολογίες: ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ή ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
Όμως έχει ενδιαφέρον η απάντηση του παπά Ηλία, που δίνει πεντακάθαρα την εικόνα και από θρησκευτικής σκοπιάς:
«Δεν γνωρίζω ποια εντύπωση μπορεί να προκαλούν τα λεγόμενα του αξιότιμου κ. Δικηγόρου σε κάποιους άλλους. Πάντως σε μένα φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Και όχι βέβαια εξετάζοντάς τα από την προσωπική μου σκοπιά, αλλά κάτω από το πρίσμα της πραγματικότητας και του Ευαγγελίου, που και ο ίδιος επικαλείται. Πρώτα-πρώτα μου φαίνεται απορίας άξιο το ότι βλέπει τα δικά μου γραφόμενα ως «φασιστομαρξιστικού τύπου προπαγάνδα» και όχι την φασιστικοκαπιταλιστικού τύπου πραγματικότητα. Η οποία μάλιστα δεν αναφέρεται στο αλλού και το άλλοτε, αλλά στο εδώ και το τώρα. Και δεν αφορά μόνο κάποια «δέντρα», αλλά ολάκερη την πατρίδα μας, που υποδούλωσαν και ξεπουλούν και το λαό μας που εξανδραποδίζουν και δολοφονούν. Ή μήπως οι αυτοκτονίες χιλιάδων Ελλήνων δεν είναι δολοφονίες; Ή η ανεργία και η συνακόλουθη πενία εκατομμυρίων Ελλήνων με την παράλληλη ελαχιστοποίηση των μισθών και των συντάξεων και την μεγιστοποίηση της φοροληστείας; Που στέλνουν «τα τιμημένα γηρατειά» στους σκουπιδοτενεκέδες και στον αργό θάνατο και τα «περήφανα νιάτα» στην απόγνωση ή τον αβέβαιο δρόμο της ξενιτιάς! Απορφανίζοντας την πατρίδα μας από τα πιο ζωντανά μέλη της. Ή μήπως όλοι αυτοί είναι ξένοι για μας και όχι οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού! Ή μήπως αρχιτέκτονας όλης αυτής της αθλιότητας δεν είναι το σατανικό ναζιστικό και τοκογλυφικό μπλοκ; Το νομικά, αστυνομικά και οικονομικά ακατάσχετα τρομοκρατικό! Αφού υπονομεύει τη ζωή μας, την αξιοπρέπειά μας και την οικονομική μας υπόσταση. Το απροκάλυπτα αθεϊστικό και σκοταδιστικό! Αφού συστηματικά υπονομεύει τη θρησκεία μας και την παιδεία μας. Και το πολύπλευρα ανελεύθερο! Aφού τη μόνη ελευθερία, που αναγνωρίζει στο λαό μας είναι το να δυστυχεί και να πεθαίνει ελεύθερα. Ενώ το φασιστικιμαρξιστικό καθεστώς, παρόλα τα αμαρτήματά του και τα εγκλήματά του, μεριμνούσε εντούτοις για τις στοιχειώδεις ανάγκες του λαού: Την εργασία, την κατοικία, την υγεία, την παιδεία, κλπ, κλπ. Αλλά ας δούμε το θέμα και απ’ την πλευρά της διδασκαλίας του Χριστού: Και τότε, όπως και τώρα, άνθρωποι της ανάγκης ήταν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους της αδικίας. Οπότε ο Χριστός πήρε σαφέστατα το μέρος των ανθρώπων της ανάγκης και κατακεραύνωσε το καθεστώς της αδικίας και της απληστίας. Επισημαίνοντας τη διαμετρική αντίθεση Θεού και μαμωνά. Με τις θαυμάσιες παραβολές του (του άφρονος πλουσίου, του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, κλπ), αλλά και της γενικότερης διδασκαλίας του. Ανάγοντας μάλιστα το θέμα της δικαιοσύνης σε υπέρτατο κριτήριο για την αιώνια σωτηρία ή καταδίκη των ανθρώπων στη δευτέρα παρουσία του. Ασφαλώς και ο Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς. Αλλά όχι και την αμαρτία τους. Και πάντα είναι έτοιμος να τους συγχωρήσει, με την προϋπόθεση ότι θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό άλλωστε και κατακεραυνώνει με τα περίφημα «ουαί» του τους γραμματείς (=νομικούς) και τους φαρισαίους, οι οποίοι με την υποκρισία τους υπηρετούν τη διαστροφή της αδικίας. Ταυτίζοντας την δικαιοσύνη με τη νομιμότητα, η οποία στηρίζει τα ανήθικα συμφέροντα της άρχουσας αναρχίας. Ας μου επιτρέψει, λοιπόν, ο αξιότιμος κ. Δικηγόρος να πιστεύω ότι κάτι μπορεί να γνωρίζει και η ελαχιστότητά μου σχετικά με την πρόσφατη ιστορική αλλά και τη διαχρονική θρησκευτική πραγματικότητα. Έστω κι αν δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι αλάθητος-αφού είμαι παπάς και όχι πάπας-ή ότι πήρα μέρος μαζί με τον κ Παπούλια στην εθνική αντίσταση. … Και πιστεύω ότι ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν άλλοθι για την τωρινή εσχάτη προδοσία σε βάρος της πατρίδας μας και το λαού μας, αναμηρυκάζοντας την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου, που βέβαια τη σκηνοθέτησαν οι γερμανοτσολιάδες, που μεταμφιέστηκαν σε εθνικόφρονες…»
παπα-Ηλίας (Υφαντής)
