Αδυνατεί να το πιστέψει ο Άδωνις Γεωργιάδης, ότι ήταν τόσο μικρός ο κυβερνητικός του βίος. Επίσης αδυνατεί να κατανοήσει πως το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» δεν πρόκειται να επανέλθει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Γι' αυτό και οδύρεται για την απειθαρχία της Περιφεριάρχου Ρένας Δούρου που δε στάθηκε προσκυνήτρια των ιερέων επαναλαμβάνοντας σκηνές του αριστοφάνειου έργου «Εκκλησιάζουσες», όπου οι γυναίκες της Αθήνας αντιδρούσαν εμπράκτως στην «ανδρική εξουσία».
Είναι καιρός να κατανοήσει ο κ. Γεωργιάδης ότι άλλοι θα κάνουν κουμάντο σε λίγες ημέρες. Μεταξύ αυτών και η κα Δούρου, που δεν ήρθε αυτόκλητη, αλλά με τις ψήφους των ελλήνων πολιτών, με εξουσιοδότηση να θέσει τέρμα στη φαυλότητα. Ποιος ξεχνάει την εξαίρεση των ιερέων από τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ποιος ξεχνάει ότι όχι μόνο εξαιρέθηκαν αλλά πολλαπλασιάστηκαν, ποιος ξεχνάει ότι η Εκκλησία έχει μετατραπεί σε μια τεράστια επιχείρηση; Ποιος αγνοεί ότι η Εκκλησία (με τη στενή φυσικά έννοια του όρου, όπως έχει επιβληθεί από το ιερατείο) ως μεγαλομέτοχος της Εθνικής Τράπεζας έπαιξε το χειρότερο ρόλο στην υποδούλωση της χώρας με τα γνωστά τραπεζικά τερτίπια; Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια και να μη διακρίνει το «συμφέρον» που κρύβει η κοινωνική εξαθλίωση και η ανάγκη ελεημοσύνης της Εκκλησίας προς τους άστεγους και άσιτους εξαθλιωμένους Έλληνες;
Από πού άραγε πηγάζει ότι η Εκκλησία, ο οίκος του Θεού, χρειάζεται πλούτη, ποιος Μέγας Βασίλειος πολέμησε τόσο για τα υλικά αγαθά, ποιος ιερός κανόνας θέλει την Εκκλησία να μεγαλουργεί οικονομικά εις βάρος του λαού;
Οι «εκκλησιάζουσες» θα σε ακολουθούν αγαπητέ Άδωνι, οι γυναίκες, οι αδύναμοι, οι υποταγμένοι έχουν πάψει πλέον να υπακούουν στα κελεύσματα των νοσταλγών, καιρός είναι να υποταγείς κι' εσύ επιτέλους στις αυτών επιθυμίες. Το σκηνικό (προς το παρόν τουλάχιστον) έχει αλλάξει.
