Ο υπουργός της «Αριστεράς», ο υπουργός του τσίπρα, ο κ. Δρίτσας δηλαδή, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του για τον «αποκεφαλισμό» του Λιμενάρχη Πόρου. Ο κ. Δρίτσας ενεργών ως υπαλληλάκι ενός δημάρχου υπέκυψε στις «πιέσεις» του και υπέγραψε τη μετάθεση του Λιμενάρχη. Δε θα γινόταν καμία αναφορά για μια τέτοια μετάθεση, αν αυτή δεν είχε τον χαρακτήρα του προκάτ, αν αυτή δε γινόταν κατά παραγγελία. Δεν θα γινόταν λόγος αν ο ίδιος ο Υπουργός δεν είχε δεσμευτεί και δεν είχε αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όμως, «είπα, ξείπα!...», χωρίς τσίπα.
Ο Λιμενάρχης Πόρου, ως γνωστόν, δεν ήταν αρεστός στον Δήμαρχο, δεν ήταν του χεριού του. Με δεδομένο λοιπόν ότι η πολιτική αρχή κάθε τόπου έχει τον πρώτο λόγο, φαίνεται λογικό, όταν προκύψει πρόβλημα «υπολειτουργίας», πλημμελούς έργου κάποιας υπηρεσίας, τότε να ζητά από τις αρμόδιες αρχές την αντικατάσταση της διοίκησης της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Στην περίπτωση όμως του Λιμενάρχη Πόρου, κάθε άλλο παρά αυτό συνέβαινε. Ο Λιμενάρχης τηρούσε αυστηρά και εφάρμοζε τους νόμους. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ζητήθηκε η απομάκρυνσή του, επειδή δεν έπαιζε παιχνίδια, δεν ξεχώριζε τους κατοίκους σε ημετέρους και μη, δεν τηρούσε δυο μέτρα και δυο σταθμά. Είναι γνωστή αυτή η ιστορία στο νησί.
Τώρα, το μεγάλο θέμα που προκύπτει είναι με τον ανύπαρκτο Υπουργό, που δέχτηκε τέτοια ταπείνωση (όμοια με του «ηλίθιου» πρωθυπουργού από τον Σόιμπλε). Γιατί, είναι άλλο να συνεργάζεσαι με τις τοπικές αρχές μιας περιοχής, να ακούς τα προβλήματά τους, τους ισχυρισμούς, να αφήνεις χώρο ακόμη και για λεονταρισμούς των «κοινοταρχών», και άλλο να υποτάσσεσαι σε τελεσίγραφα ενός «ατίθασου κοινοτάρχη». Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση του Λιμενάρχη, προηγήθηκε η δημοσίευση του δημάρχου Πόρου, κ. Δημητριάδη, όπου διέταζε κυριολεκτικά τον Υπουργό να διώξει τον «επικίνδυνο» Λιμενάρχη, και ακολούθησε η υπογραφή του κ. Δρίτσα. Επιεικέστατα, ο δημοσιογράφος κ. Λαζαρίδης, αναφερόμενος στο περιστατικό, ονόμασε τον Υπουργό «άβουλο γεροντάκι». Στην πραγματικότητα ο Υπουργός είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι πούπουλο που το σέρνει ο άνεμος, που το στροβιλίζει από γωνία σε γωνία, έχει καταντήσει περίγελος του Πειραιά, δεν ελέγχει απολύτως τίποτα.
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το Υπουργείο του έχει παραδοθεί στις «φλόγες», ενώ μέσα απ’ αυτές αναγεννάται ο -γνωστός στους παλιότερους- φοίνιξ! Ποιος δε γνωρίζει ότι οι περίφημοι δίαυλοι Μπαλτάκου εξακολουθούν να υφίστανται, ποιος δε γνωρίζει ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα το μικρό ποσοστό της Χ.Α., αλλά ο μηχανισμός της που επί δεκαετίες μηχανορραφεί υπόγεια. Είναι απαράδεκτο για έναν άνθρωπο «μεστωμένο», έμπειρο, όπως ο κ. Δρίτσας, για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει (έχει πλέον γεράσει) κι’ άλλες εποχές, να άγεται κυριολεκτικά από συμμορίες που φωλιάζουν στο Υπουργείο του. Είναι άδικο για τον ίδιο να ξεπέφτει τόσο στα μάτια των ανθρώπων που τον ψήφισαν, αλλά και να χλευάζεται από το σύνολο του ελληνικού λαού για την κατάντια του Υπουργείου.
Τελικά, σε ποιον υπέκυψε ο κ. Δρίτσας; Στον Δήμαρχο ή στους «καραβανάδες» του Υπουργείου του που αλωνίζουν ασύδοτοι και υλοποιούν πολιτικές νοσταλγών;
