Αφορίστε τον, είπε, χωρίς καλά καλά να το σκεφτεί, ο Αμβρόσιος, για τον κ. Δήμου, που «τόλμησε» να εκφράσει την άποψη, «ότι σε τέτοιες δύσκολες εποχές που οι άνθρωποι αυτοκτονούν από τα οικονομικά προβλήματα, που πεθαίνουν από την πείνα, από την αδυναμία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αυτό το υπέρογκο κόστος για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός, είναι ένα κόστος που δε χρειάζεται, ότι θα μπορούσε να έρθει πιο σεμνά, έτσι που και ο Χριστός θα το επιθυμούσε».
Τελικά, αναρωτιέται κανείς: Ποιος πρέπει να αφορίσει, ποιον; Γιατί ούτε ο Θεός ακούει τον κόρακα, αλλά ούτε και καμιά ουράνια εξουσιοδότηση διαθέτει ο «άγιος ιεράρχης» για να «καταδικάζει» να αφορίζει τους θνητούς. Η δήλωσή του, μόνο τον γέλωτα μπορεί να προκαλέσει, αλλά πού νους να το αντιληφθεί αυτό! Διαβάστε ωστόσο τη δήλωσή του:
«Ξεπρόβαλε και πάλι ο αθεόφοβος, για να προσβάλει την αγία Ορθοδοξία μας! Πρόκειται για το ανθρωπάκι, το δημοσιογράφο – στρεβλωτή και διαστρεβλωτή της αλήθειας δημοσιογράφο- Νίκο Δήμου! Είπεν ο αθεόφοβος, ότι το Άγιο Φώς, το οποίο πηγάζει θαυματουργικά από τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού μας, είναι μύθος, η δέ ευλαβική αποδοχή του εκ μέρους των ευσεβών χριστιανών, συνιστά ειδωλολατρείαν! “Ετσι έβγαλε αυτό, που έκρυβε μέσα του, δηλ. την σαπίλα της ψυχής του, την ασέβεια πρός τόν Θεό! Και αυτό είναι φυσικό!
»Ο καθένας μας, της ευκαιρίας δοθείσης, βγάζει αυτό, που έχει μέσα του! Έτσι, λοιπόν, ο σκύλος γαυγίζει! Ο γάϊδαρος γκαρίζει! Ο βάτραχος κράζει κοάξ-κοάξ! Και ο άθεος βγάζει πρός τά έξω τη σαπίλα της ψυχής του! Εάν υπήρχε στιβαρά εκκλησιαστική Διοίκηση, τότε θά είχε εκδώσει ΑΦΟΡΙΣΜΟ για το ασεβέστατο αυτό ανθρωπάκι. Αφού όμως αυτό δέν έγινε, εμείς παρακαλούμε τόν Θεό νά σαπίσει τό στόμα του! Συγχωρήστε με, Αδελφοί καί Πατέρες! Υποχρεούμεθα νά είμεθα ευγενείς πρός την αυτού μεγαλειότητα, τόν άνθρωπο, όχι όμως και πρός τά ανθρωπάκια! Όποιον υβρίζει τόν γονηό μου, τον συγχωρώ! Αντιθέτως, όποιον υβρίζει τον Ουράνιο Πατέρα μου, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μου, τον Χριστό, θα τον κατασπαράξω!».
Δήμου: Ευχαριστώ για το μήνυμα αγάπης.
Σ.Σ.: «Άκου ανθρωπάκο» (Αμβρόσιε). Αυτό το (βιβλίο) είχε γράψει ο Βίλχελμ Ράϊχ για σένα, πριν από σένα. Πολλές δεκαετίες πριν. Όχι για ό,τι έγραψες, σήμερα, αλλά για τη μελλοντική (τότε) παρουσία σου γενικότερα. Ο δε Κισλόφσκι, είχε παραδεχτεί ότι έχει δικό του Θεό, «ιδιωτικό», αλλά αυτός ήταν καλλιτέχνης και είχε την αδεία, εσύ όμως «άγιε πατέρα»; Κι εσύ ιδιωτικό έκανες τον Θεό όλων; Δικός σου τελικά; Και κατασπαράσσεις τα αρνάκια σαν λύκος; Τι να πω!...
Μήπως αξίζει τον κόπο να διαβάσεις λίγο τον Γιούγκ (Αναμνήσεις – σκέψεις – όνειρα), όπου στα 85 του χρόνια, κάνοντας μια στροφή και αναθεωρώντας αρκετά από τα προηγούμενα κείμενά του, στέκεται αντιμέτωπος με το μεγάλο θέμα του υπαρξισμού; Μήπως μια ματιά στη θιβετιανή θεώρηση, μήπως στον Κρίσναμούρτι, ή, και γιατί όχι, στον Μέγιστο (όχι απλώς Μέγα) Βασίλειο; Και για να κλείνουμε με τα αναγνώσματα, σε προτρέπω να διαβάσεις από τις (δικές σας εκκλησιαστικές εκδόσεις «Ρομφαία») για τη μασωνία που επικρατεί στην ανώτατη ιεραρχία της εκκλησίας. Ανατριχιάζει κανείς, όταν διαβάζει τα πεφωτισμένα κείμενά σου. Όχι, από φόβο, ούτε από οργή. Από αγανάκτηση για την υπεροψία (που δε σκοντάφτει ούτε στην ιδιότητά σου), από ασυδοσία (χαρακτηριστική στη λεγόμενη «εκκλησιαστική διοίκηση», αηδία από το θράσος μιας τόσο φτηνής και στείρας αντιπαράθεσης. Για ένα θέμα, που δεν αποτελεί θέμα.
Εάν λοιπόν υπήρχε «στιβαρά εκκλησιαστική Διοίκηση», όπως το επιθυμεί ο Αμβρόσιος, τότε θα είχε ξυρίσει και αρκετούς παπάδες που εξαφάνισαν πολύτιμους θησαυρούς από τις εκκλησίες (εικόνες, πανάκριβους πολυέλαιους κ.λπ.). Έλα όμως που δεν υπάρχει!...
