Ο «γέρος του Πολυτεχνείου», όπως τον είχαμε βαφτίσει τότε, ήταν ένας γεροδεμένος μουσάτος άνδρας με «πλούσια μαλούρα», γύρω στα 55 του χρόνια, σοβαρός και μεστός, με ματιά σπινθηροβόλα και ύφος βετεράνου που ενέπνεε σεβασμό και δέος στους γύρω του, και σ’ εμάς τους υποψήφιους τότε φοιτητές, απορία και σκεπτικισμό. Απορούσαμε για το ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος με το στρατιωτικό τζάκετ (που ήταν τότε της μόδας) και τα άρβυλα, που βρισκόταν κάθε ημέρα μπροστά από την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου και «παρίστανε» ότι πουλάει βιβλία (τότε διάβαζε βιβλία ο κόσμος), αλλά δε φαινόταν να ενδιαφερόταν και τόσο πολύ γι’ αυτά. Εκεί τα είχε παρατημένα, τα βιβλία, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κι’ αυτός κάπου-κάπου συζητούσε, όχι στα γνωστά πηγαδάκια που δεν έλεγαν τίποτα, αλλά «κατ’ ιδίαν», με ένα και μόνο άτομο κάθε φορά, και κανείς δε μπορούσε ν’ ακούσει τι έλεγαν.
Τελικά μάθαμε: Επρόκειτο πράγματι για βετεράνο της Εθνικής Αντίστασης, επρόκειτο για έναν αντάρτη που είχε γλυτώσει από τις σφαίρες των Γερμανών και είχε ξαναγυρίσει στο σπίτι του. Μάθαμε, ότι αυτός ο «Α-σπούδαχτος», ήταν από τους πρωτεργάτες της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μάθαμε για την ιστορία του, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που είχε υποστεί στο ελληνικό Άουσβιτς του ΕΑΤ ΕΣΑ, μάθαμε και για τους τόσους άλλους εξορισθέντες από τη χούντα των «πατριωτών» συνταγματαρχών, που όλοι μαζί βρέθηκαν τις ημέρες εκείνες, για άλλη μια φορά, να βάζουν το στήθος τους μπροστά για να αντισταθούν στους δικτάτορες και τους στρατονόμους τους.
Δεν ήθελαν -κατ' ουσίαν- ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, γιατί την πείνα την είχαν συνηθίσει από παλιά, και η παιδεία τους φαινόταν αχρείαστη (τα φώτα των χουντικών δασκάλων ήταν προβολείς που τύφλωναν). Το μόνο που ήθελαν ήταν η πολυπόθητη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την οποία σαν Έλληνες δεν απόλαυσαν ΠΟΤΕ!
Δαμανάκη και Λαλιώτηδες, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά, οι περίεργοι που είδαν φως και μπήκαν. Και επειδή, την εποχή εκείνη, οι φοιτητές με τις φοιτήτριες αψηφούσαν τις 10 εντολές και ένωναν τα κορμιά τους για να μην κρυώνουν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, οι πεινασμένοι παρείσακτοι είχαν κι’ έναν ακόμη λόγο να βρίσκονται εκεί, ποντάροντας σ’ αυτό το ενδεχόμενο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν έργο των αδούλωτων, εκείνων που είχαν δοκιμάσει τις ζωές τους στη ρουλέτα της ελευθερίας. Με αυτούς οφείλουμε να είμαστε πάντα μαζί, οφείλουμε κάθε χρόνο να βρισκόμαστε εκεί (μακρυά από τα σουβλάκια που εντέχνως φύτεψαν οι κρατούντες) και να αφήνουμε ένα γαρύφαλλο στην ιερή μνήμη όλων αυτών που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά από το άρμα και πολτοποιήθηκαν. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτός ο γέρος του Πολυτεχνείου δεν μας κυβέρνησε ΠΟΤΕ! Ο Παπαχρήστος, ο σπουδαιότερος συντονιστής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δουλεύει στα χωράφια του, στην Ηλεία, μαζί με τους «μελαχροινούς εργάτες» της Μανωλάδας. Ούτε αυτός πλησίασε καρέκλα εξουσίας. Και κανείς από τις τόσες χιλιάδες των εξεγερθέντων.
Οι Λαλιώτηδες, Δαμανάκη και όλο το σινάφι των μετέπειτα συνδικαλιστών, γαλάζιων και πράσινων αριβιστών, των Μεϊμαράκηδων, των Μιχαλολιάκων και αργότερα των Πλεύρηδων, αυτοί που κυριολεκτικά με φωτιά και τσεκούρι μας γύρισαν μισό αιώνα πίσω, αυτοί του παρακράτους των «Ρέιτζερς» και των «Κενταύρων», αυτοί μας διοίκησαν, αυτοί μας κυβέρνησαν, αυτοί μας τυράννησαν αυτά τα 40 χρόνια, αυτοί μας έθαψαν ζωντανούς, αδιαμαρτύρητα, χωρίς κανένα νέο «Πολυτεχνείο», χωρίς να βγάλουμε άχνα. Αυτοί του «Αντι-Πολυτεχνείου» μας κλέβουν και μας ρημάζουν, αυτοί κλέβουν και βεβηλώνουν κάθε ιερό και όσιο, αγώνες για ελευθερία, για κοινωνική ισότητα και αδελφοσύνη. Αυτοί ταΐζουν τα «Τάγματα Εφόδου», αυτοί διδάσκουν αλληλοσπαραγμό ή υποταγή. Να καμαρώνουμε άραγε γι’ αυτό; Μήπως ο σημερινός μας πρωθυπουργός δεν είναι ένας «μοντέρνος» τύραννος, ένας μεταλλαγμένος «δημοκράτης»; Μας τιμά η σημερινή μας θέση σαν Έλληνες, να στεκόμαστε στα τέσσερα και να περιμένουμε .... και να περιμένουμε;...
Κάποιοι Στριγάδες, πράκτορες της CIA, μετά πολλά χρόνια αναμονής και λούφας, αποφάσισαν να μας «μάθουν γράμματα». Προσπαθεί λοιπόν ο Στριγάς να λειάνει το έδαφος για την επανεμφάνιση των τανκς, και δε διστάζει να γράψει ότι όλα ήταν προκάτ, Πολυτεχνεία, Επανάσταση των γαρυφάλλων κ.λπ. κ.λπ., μόνο ... αυτή την Επανάσταση του ’21 δεν αμφισβήτησε (ακόμη). Στον ίδιο δρόμο διαβάτες, συνοδοιπόροι, και κάποιοι φιλόλογοι (του κ...) που νόμισαν ότι με κανά δυο στίχους θα φθείρουν το «Πολυτεχνείο». Το «Πολυτεχνείο» όμως είναι ιδέα, και οι ιδέες ως άυλες που είναι, δε φθείρονται!
Σήμερα, που, και πάλι, προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι ο ναζισμός, αυτοί προσφέρονται με μεγάλη άνεση και γίνονται νεροκουβαλητές...
Ας γίνουμε όμως πιο σαφείς και ακριβολόγοι: Το «Πολυτεχνείο» υπήρξε μια σχετικά γνήσια λαϊκή εξέγερση –και μάλιστα όχι μόνο των αριστερών δυνάμεων, αλλά και μερίδας δημοκρατών του συντηρητικού χώρου-, είναι ένα γεγονός που μόνο οι νοσταλγοί της χούντας αδυνατούν να το δεχτούν, να το «χωνέψουν».
Πράγματι, δεν έχει καμιά σημασία ποια ημέρα θα πάμε στο Πολυτεχνείο, σημασία έχει με τι διαθέσεις θα πάμε:
• Είμαστε βολεμένοι στον καναπέ μας, ή παλεύουμε να βγάλουμε το ψωμί μας και δεν τα καταφέρνουμε;
• Έχουμε την πολυτέλεια (και την αρρώστια) να περνάμε τις ώρες μας στο διαδίκτυο που μας δικτυώνει και μας αιχμαλωτίζει στον ιστό της Google (των ξοφλημένων), ή μετράμε το χρόνο που έχει πρόσημο αρνητικό και μηδενίζει το αύριο;
Μακάρι να είχαμε κι’ άλλο ένα «’Πολυτεχνείο»!
Υ.Γ: Την εποχή εκείνη, οι συνταγματάρχες αντέτασσαν, στον δειλά-δειλά εμφανιζόμενο χιπισμό, νέες ιδέες, τις συμπλοκές των ΕΣΑτζήδων με τους ΛΟΚατζήδες. Κάτω, στο υπόγειο της Ομόνοιας, καθημερινά οι δυο ομάδες μετέτρεπαν το χώρο σε ρινγκ, και όποια ομάδα κέρδιζε την άλλη -έστελνε δηλαδή κάποιους αντίπαλους στο νοσοκομείο-, έπαιρνε επαίνους και άδειες από τον διοικητή. Ήταν μια κοκορομαχία που αηδίαζε κάθε περαστικό. Αυτή ήταν η άλλη ιδέα: Το «Αντι-Πολυτεχνείο».
