Η ανθρωπότητα μουδιασμένη, για μια ακόμη φορά, παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του «ενοποιημένου» πλανήτη αδυνατεί να αναγνώσει τη διαμορφωμένη εικόνα που τους προσφέρεται, αδυνατεί ακόμη και να υποψιαστεί το τεράστιο παρασκήνιο. Αγνοεί τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο των αφεντικών, στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο των οικονομικών κροίσων (Ροκφέλερ, Ρότσιλντ, κ.λπ.) που σέρνουν πίσω τους, κυβερνήσεις, κράτη, θρησκευτικούς ηγέτες, στρατούς, και άμορφες ανθρώπινες εξαθλιωμένες μάζες, εξαθλιωμένες οικονομικά, ηθικά, και πάνω απ’ όλα κοινωνικά αναλφάβητες. Μάζες που είναι έτοιμες (όπως αποδείχτηκε σε όλες τις αραβικές χώρες, και αλλού) να τυλιχτούν στις φλόγες στο όνομα της λέξης «ελευθερία». Και όχι για την ελευθερία, που φυσικά δεν είναι και τόσο, ως έννοια, κτήμα του καθενός, αλλά σ’ αυτή που πλασάρεται και μόνο. Μόνο γι’ αυτή!
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, που τόσο έντεχνα οι δημιουργοί του ομογενοποίησαν, ώστε να μη μπορείς να διαχωρίσεις τις δυνάμεις που αποτέλεσαν αυτή τη συνισταμένη. Δε διαφέρει πλέον ο χούλιγκαν των γηπέδων από αυτόν της «πολιτικής», ενώ τα συγκοινωνούντα δοχεία, προς τούτο, που δημιουργήθηκαν, απογοητεύουν τους ελάχιστους σκεπτόμενους ανθρώπους. Στη δεκαετία του ’80 και του ’90, καραβάνια προσφύγων έφταναν -ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους στις αφρικανικές χώρες- σε χώρες της δύσης, κυρίως στην Ευρώπη (ενώ ο μεγάλος τους πόθος, ο ιδεώδης προορισμός, ήταν η χώρα των Γιάνκηδων). Οι άνθρωποι αυτοί που ξεριζώθηκαν κυρίως από την αμερικανική εξωτερική πολιτική, μόλις έφταναν στην Ομόνοια, (και στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες), πρώτο τους μέλημα ήταν να αγοράσουν ένα μπλουζάκι, ή ένα παντελόνι που να έχει τη σημαία των ΗΠΑ, της χώρας που τους έφερε εκεί που τους έφερε!
Ανάλογο φαινόμενο παρατηρήθηκε με τους μετανάστες (πρόσφυγες) των ανατολικών χωρών της πρώην ΕΣΣΔ ή ΚΟΜΕΚΟΝ. Οι καλύτεροι ακούσιοι προπαγανδιστές, εκείνοι που εξύψωσαν την εθνική υπερηφάνεια των κατοίκων/υποδοχέων των ψευτοκαπιταλιστικών χωρών της Δύσης, που δεν πρόλαβαν να χαρούν την υπεροψία τους, την φαντασιακή ευημερία τους, τα ATM, τα αυτοκίνητά τους. Και τώρα, μπουλούκια, μπουλούκια στο δρόμο της επιστροφής. Για να συνεχίσουν να ζουν το δράμα τους στην πατρίδα τους και πάλι, κι’ εμείς, στη δικιά μας.
Τι όμως συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία:
Η Δύση ενωμένη (αυτή τη φορά και το ευραϊκό κράτος μαζί) προσπαθεί να ανακόψει τον αργό αλλά σταθερό ρυθμό ανάπτυξης της Ρωσίας, που μετά την τεράστια ήττα που υπέστη (ως Σοβιετική Ένωση), θεωρείται ως ο μόνος ανταγωνιστής που μιλάει (πολιτικά) άλλη γλώσσα και διαχωρίζει τη θέση της από την Ευρώπη. Ακόμη και στον καθημερινό του λόγο ένας Ρώσος αρνείται την ταύτισή του με όποιον ευρωπαίο πολίτη, δεν τον θεωρεί συμπολίτη του (και δικαιολογημένα). Δεν είναι δηλαδή μόνο η πολιτική του Πούτιν που θέλει να ξαναφέρει τη Ρωσία «στα ίσια» της, είναι μια ολόκληρη εθνική κουλτούρα δομημένη σε ιδιόμορφες αξίες που ζυμώθηκαν από την εποχή της Ρώσικης Πρωτοπορίας (στην τέχνη) και διαμορφώθηκαν μέσα από συμπληγάδες για 70 ολόκληρα χρόνια.
Σήμερα, έχει σε μεγάλο βαθμό επουλωθεί το εθνικό τραύμα που της προξένησε ο αλκοολικός Γέλτσιν, και η νέα στρατηγική αποβλέπει στην επάνοδο των ημερών δόξας της κραταιάς δύναμης που καθόριζε τις τύχες των λαών. Σαφώς και έχουμε (στον ελάχιστο βαθμό) την οσμή του Ψυχρού πολέμου, αφού από τη μια η Δύση δε διστάζει, με τη χρήση του ναζιστικού μοχλού, των «φουσκωτών κινούμενων μισθοφόρων», που τον έχει αναγάγει σε επίπεδο «βαρέως οπλισμού», να δημιουργεί εντάσεις στην αυλή του Πούτιν (Γεωργία, Αμπχαζία κ.λπ.) με αποκορύφωμα την προκλητική πραξικοπηματική απομάκρυνση του εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς. Αλλά και στις επεκτάσεις της σφαίρας της ρώσικης επιρροής, όπως στη Συρία και, ως επόμενο, το Ιράν.
Έτσι, «καθαρίζοντας», η Δύση, ηγέτες αμφιλεγόμενης εμπιστοσύνης, και τοποθετώντας αχυρανθρώπους, προσπαθεί σιγά σιγά να ελαττώσει την εξωτερική συμμαχία των Ρώσων, ενώ την ίδια στιγμή δοκιμάζει εμμέσως και τις διαθέσεις της Ρωσίας, χτυπώντας ακριβώς στην πόρτα της, βάζοντας «χέρι» και στον ίδιο το ρώσικο πληθυσμό της Κριμαίας, της επαρχίας του Πούτιν. Ανιχνευτική περισσότερο η κίνηση της Δύσης, αλλά και προετοιμασμένη, ώστε σε περίπτωση ευρείας επιχείρησης των Ρώσων να εφαρμόσουν σχέδιο οικονομικής, και όχι μόνο, καταστροφής. Κανείς δε μπορεί να κάνει υποθέσεις σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τι πρόκειται να επακολουθήσει, ένα όμως είναι βέβαιο: Η παγκόσμια άθλια οικονομική κατάσταση θα επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, που η ανθρωπότητα, ίσως, γνωρίσει τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της.
Εν ολίγοις, για ένα πείραμα πρόκειται ακόμη, όσον αφορά στην προκατασκευασμένη κρίση της Ουκρανίας, με το λαό, όχι μόνο της Ουκρανίας, αλλά και όλων των χωρών να επαναλαμβάνει ό,τι τα (διαφημιστικά) δελτία ειδήσεων σερβίρουν και να αρκείται μόνο σε αυτό, να στέκει αδιάφορος για τα παιχνίδια που παίζονται «μακριά» από αυτόν, για αυτόν! Ωστόσο το παιχνίδι που παίζεται με τη «θυσία» ενός αριθμού ανθρώπων (μισθοφόρων και αφελών) δεν πρέπει να το βλέπει κανείς με επιπολαιότητα, ούτε σαν μια ακόμη σκηνή των άθλιων καναλιών που διαμορφώνουν την κοινωνική συγκρότηση και λοβοτομούν το λαό.
