« .... αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις καλύτερα να μη μας πεις κανένα!..», λέει ο στίχος του πάλαι ποτέ «επαναστάτη» τραγουδοποιού Νιόνιου, τότε που τραγουδούσε για όλους, για τους νέους, τους φοιτητές, τους εργάτες, τους άνεργους, τους οργισμένους, τους εξεγερμένους. Η επιχρύσωση στο χάπι, είναι το αντίδοτο της μελαγχολίας του στίχου; ΟΧΙ! Τα νέα πρέπει να ακούγονται, είτε είναι ευχάριστα, είτε όχι. Η επίγνωση, η αυτογνωσία, η ορθολογική ανάγνωση της εικόνας του σήμερα είναι όπλα άμυνας στη διατήρηση ισορροπιών, ικανών να μας δώσουν επιλογές που οδηγούν σε άλλα μονοπάτια που κρίνεται αναγκαίο να ακολουθήσουμε. Η άγνοια ταιριάζει σε «... παιδιά, χαρά γεμάτα», όμως την άγνοια -όταν εκδηλωθεί η ωμή και σκληρή πραγματικότητα- ακολουθεί ο πανικός, η κατάθλιψη, ένας μικρός «όλεθρος».
Η είδηση του δημοψηφίσματος και η σημασία του –περί αυτού ο λόγος-, τελικά, ελαχιστοποιείται μπροστά στη διαπίστωση ότι ο λαός αγνοεί το δυσοίωνο μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και το επακόλουθο που θα προκύψει σε κοινωνικό, θεσμικό, δηλαδή σε οργανωτικό επίπεδο. Το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο πολιτικό μοντέλο, το απολυταρχικό μοντέλο των εταιρειών, των τραπεζιτών και της τεχνολογίας, με packaging, με περιτύλιγμα δημοκρατίας, θα πάψει πλέον να υφίσταται όπως το γνωρίζουμε.
Το κακό, λοιπόν, νέο, που πρέπει σιγά σιγά να κατανοούμε και να επεξεργαζόμαστε, είναι ότι πρέπει μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια κρίση, ή μάλλον καλύτερα, την κατάρρευση του απαρχαιωμένου καπιταλιστικού συστήματος και να αναζητήσουμε λύσεις που βρίσκονται πολύ μακρυά από ό,τι μέχρι σήμερα γνωρίζαμε. Καλείται η ανθρωπότητα (όχι οι κυβερνήσεις/μαριονέτες) να οργανωθεί σε νέες βάσεις με γνώμονα το σεβασμό και τις δυνατότητες της Φύσης/Τροφούς, την ορθολογική χρήση των πλουτοπαραγωγικών πηγών που φθίνουν καθημερινά λόγω της υπερβολικής αναλγησίας του άπληστου ανθρώπου, αλλά και τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του με την ύπαιθρο. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου, η ανάπτυξη των τεράστιων μεγαλουπόλεων, των παραγκουπόλεων, δεν ήταν επιλογή και μόνο των ορεσίβιων ξωμάχων, αλλά η αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών για τις βιομηχανικές αστικές μονάδες, η δημιουργία υπερπροσφοράς εργατικού δυναμικού με τελικό στόχο τον συνεχή ανταγωνισμό και τη δημιουργία του αστικού και εξαρτημένου προλεταριάτου. Και ακολούθησε το λούμπεν.
Σήμερα, στην εποχή του αυτοματισμού, της ρομποτικής και του 3D printing, τα εργατικά χέρια περιττεύουν, ο άνθρωπος τίθεται στο περιθώριο, ως κοινωνία νοείται μια ελίτ και μόνο, που απεργάζεται τη συντριβή του υπερπληθυσμού. Από τη θέση αυτή, η παγκόσμια διακυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει λόγο αλλαγής πλεύσης, αλλά το αντίθετο: επιχειρεί τη γρηγορότερη απαλλαγή από το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, όπου υπερπληθυσμός είμαστε όλοι εμείς, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, γέροι, ακαδημαϊκοί και αναλφάβητοι, μαύροι, λευκοί, βόρειοι, νότιοι.
Ωστόσο, ακόμη και στην περίπτωση που θα επιδίωκαν οι Ευρωπαίοι (των ΗΠΑ) να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους, αυτή τη στιγμή τίποτα δεν μπορούν να αλλάξουν. Το σύστημα στις επόμενες δύο δεκαετίες θα αρχίσει το κύκνειο άσμα του, έχει ημερομηνία λήξης. Πολύ δε περισσότερο, εν όψει και της επερχόμενης ολικής εξάντλησης του μαύρου χρυσού, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες, το μεγαλύτερο κομμάτι της τεχνολογίας θα ακυρωθεί, ενώ οι οικονομικοί πόροι ή οι κύβοι χρυσού των κροίσων δε θα θυσιαστούν για την ανατροπή της προδιαγεγραμμένης κατάστασης.
Το δημοψήφισμα του πρωθυπουργού, που προέκυψε ύστερα από εξάντληση κάθε περιθωρίου συνεννόησης με τους Ευρωπαίους αχυράνθρωπους, ουσιαστικά θα έπρεπε να σηματοδοτεί την απαρχή μιας νέας πολιτικής της χώρας, στηριγμένης απόλυτα από τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, μιας δυναμικής πολιτικής που να επιτρέπει στους Έλληνες να πορευτούν μόνοι τους στο δρόμο της ανάπτυξης. Η Ευρωπαϊκή λυκοφωλιά μόνο αυτό δεν επιθυμεί, μόνο αυτό δεν έκανε όλα αυτά τα χρόνια της δουλικής υποταγής μας στις μνημονιακές πολιτικές τους. Από την Ευρώπη αναπτυξιακή υποστήριξη δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ! Και για ποιο λόγο άλλωστε;
Ο εφησυχασμός των Ελλήνων στην παγωμένη αγκαλιά των «εταίρων» και η υπερβολική εκτίμηση όσων προσέφερε η Ενωμένη Ευρώπη (κατάργηση συνόρων κ.λπ.), έχει φέρει τον λαό μας σε ένα ψευτοδίλημμα: Ε.Ε. ή κάτι άλλο; Όλοι λέμε ναι στην Ευρώπη των λαών, στην ισότιμη μεταχείριση, αλλά με βασική προϋπόθεση την αυτονομία και την ανεξαρτησία κάθε χώρας. Οι σχέσεις δουλείας, η επαναφορά της μπότας και η επιλεκτική καταδυνάστευση κάποιων χωρών του Νότου, αποτελεί πρόκληση, εθνική ταπείνωση, εθνική συρρίκνωση, κάτι που στην περίπτωσή μας μάς αναγκάζει όλους μας να τη θεωρούμε casus belli, ναξαναβροντοφωνάξουμε ΟΧΙ!
Μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, μπορούμε να χαράξουμε μακροπρόθεσμη συναινετική πολιτική ανασυγκρότησης για το καλό όλων μας.