Η ευαισθησία των Γερμανών σε θέματα τρομοκρατίας είναι αξιοζήλευτη. Και, ενώ είχαν ηρεμήσει με τη (μερική) εξάρθρωση της 17 Ν, τώρα με τη διαδικτυακή εμφάνιση Ξηρού, τους έπιασε ... ευκοίλια, αναγούλα, αϋπνία. Είναι απολύτως λογικό και κατανοητό να ανησυχούν οι Άριοι, αφού εμπλέκονται άμεσα σε σωρεία σκανδάλων που είχαν σαν αποτέλεσμα τη δούλωση της χώρας μας. Αλλά, αυτή τους η «ευαισθησία», ο αλόγιστος και συνεχής εννοιολογικός βιασμός των όρων «τρομοκρατία», «ελευθερία» κ.λπ., η μονομέρεια στον καταλογισμό ευθυνών, η εξιδανίκευση, και η εξαιρετικά εξειδικευμένη επιστημοσύνη τους που στοχεύει σε συγκεκριμένες ομάδες, δε μπορεί παρά να εισπράττει τη μομφή και το χλευασμό μεγάλης μερίδας Ελλήνων που έχουν ζήσει τα πράγματα, από κοντά, «από μέσα».
Στην προκειμένη περίπτωση η προβοκατόρικη αναφορά, της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, σε «αριστερή τρομοκρατία», δεν έρχεται καν να στηλιτεύσει την επαναστατική βία, αλλά με τη χρήση της λέξης «αριστερή» έρχεται να ψαρέψει στα θολά, αφήνοντας (εντέχνως;) να εννοηθεί ότι η αυριανή κυβέρνηση ως αριστερή δε διαθέτει τα απαραίτητα στεγανά, ώστε να εξαιρείται από το λιβελογράφημα. Προφανώς και δεν εκπλήσσει κανένα σκεπτόμενο Έλληνα η στάση αυτή των Γερμανών, που κατ’ επανάληψη έχουν ασελγήσει ακόμη και στον παγκοσμίως αναγνωρισμένο ελληνικό πολιτισμό (Focus και Αφροδίτη), αλλά μερικά ερωτήματα που τίθενται προς τους «ευαίσθητους» νοσταλγούς/γόνους του Χίτλερ είναι:
Γιατί η βία που προέρχεται από τους ναζιστές της χώρας μας ουδέποτε τους απασχόλησε;
Γιατί αυτούς δεν τους κατονόμασαν ούτε μια φορά ως τρομοκράτες, αλλά τρομοκράτες θεωρούν μόνο αυτούς που βάλλουν (και) κατά δικών τους στόχων;
Γιατί το πιστόλι των εκτελεστών οποιασδήποτε επαναστατικής οργάνωσης είναι πιο λερωμένο από το μαχαίρι των ναζιστών;
Γιατί γεννήθηκε στη χώρα τους η επαναστατική ομάδα «Baader – Meinhof;», και γιατί βρέθηκαν νεκροί στα κελιά τους οι γερμανοί πολιτικοί κρατούμενοι της δεκαετίας του 1970;
Αλλά, γενικότερα, δεν δικαιούται να μιλάει ο κάθε Γερμανός που κουβαλάει στην πλάτη του ένα τσουβάλι (βαρύτερο κι’ από αλάτι) αμαρτίες, αδιαφορώντας εάν ο πατέρας τους έριχνε στο φούρνο του Ράιχ ανθρώπους κάθε ηλικίας, νέους, γέρους, μικρά παιδιά. Γιατί θέλει να αγνοεί τα εκατομμύρια νεκρών από τους δύο δικούς τους παγκοσμίους πολέμους; Γιατί αλλοιθωρίζει μπροστά στους δικούς τους Skinheads που έσφαζαν και σφάζουν Έλληνες, Τούρκους, Γιουγκοσλάβους κ.α. μετανάστες;
Τέλος δε, πρέπει να τονιστεί ότι η κατευθυνόμενη απέλπιδα προσπάθειά τους να συντηρήσουν μια χυδαία προπαγάνδα, περί των «δύο άκρων» που ανεπιτυχώς οι υπάλληλοί τους στη μονταζιέρα του Μιχελάκη προσπαθούν να εφαρμόσουν, μόνο αστεία φαντάζει. Μάλιστα, τώρα με τα τελευταία γεγονότα, έγινε καθαρό και στους νεότερους ποια είναι τα δύο άκρα στη χώρα μας, είναι αυτά που κάνουν χρήση των όπλων, γνωστά δε τοις πάσι. Δύο άκρα με άκρως αντιδιαμετρικούς στόχους.
Οι Έλληνες έχουν πιάσει τα άκρα, όχι επειδή είναι από τη φύση τους εξτρεμιστές, αλλά γιατί η πολιτική των «συμμάχων»/πατρόνων τους οδήγησε εκεί. Έχουν νοιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει εμπαιγμός, τι σημαίνει ξενοκρατία και ξεπούλημα.
Επομένως, «Υπό το φόβο αριστερής ελληνικής κυβέρνησηςη Γερμανία», θα έπρεπε να είναι ο τίτλος της Welt, αν ήθελε να χρησιμοποιεί τη γλώσσα της αλήθειας.
Weil, liebe Welt (Welt=Gelt), «… über alles Gelt»!
(Γιατί, αγαπητή Welt (εν προκειμένω Welt/Κόσμος = Gelt/χρήμα), «…πάνω απ’ όλα το χρήμα)»!
