«Δήμαρχος εγώ δεν είμαι για να μου παραπονιέσαι,/ στον Καρπόζηλο να πας και μαζί του να ξηγιέσαι .... », έγραφε ο αείμνηστος Ρασούλης. Πού να φανταζόταν -αν και το έγραφε- ότι «αχ, καθέτως το καλάμι πως το εκαβάλησαν ...». Πού να φανταζόταν ότι ο Δήμος Ύδρας, για πρώτη φορά στα χρονικά θα ζητούσε για τις ανάγκες του, συμβασιούχο, επιδοτούμενο, με ειδικότητα ΠΕ Πολιτικών Επιστημών! Βεβαίως η απάντηση θα μπορούσε να ήταν λογικοφανής με το επιχείρημα ότι αναβαθμίζεται το προσωπικό και κατ' επέκταση και οι παρεχόμενες υπηρεσίες. Και δε θα είχε κανείς αντίρρηση, αν δε συνέτρεχε και ο παράγων «περιπτωσιολογία».
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: τέτοια σύμπτωση, ώστε και η πρώην συμβασιούχος (και στη συνέχεια με «εθελοντική εργασία» απασχολούμενη στο Δήμο) να τυχαίνει της αυτής ειδικότητας; Και, έστω ότι συμβαίνουν σ' αυτή τη ζωή περιέργα φαινόμενα, έστω ότι είναι σύμπτωση. Θα ήταν σκόπιμο και θα εξυπηρετούσε το δημόσιο διάλογο, αν η δημοτική αρχή (όχι αναγκαστικά ο ίδιος ο δήμαρχος) έδινε μια πειστική απάντηση σε Υδραίους που αναρωτιούνται για το δεύτερο παράδοξο:
Γιατί ο Δήμος ζήτησε βοηθό νοσηλευτή και όχι πτυχιούχο νοσηλευτή για τις ανάγκες της Υγείας στο νησί; Δηλαδή στην περίπτωση του δημοτικού υπαλλήλου (απασχολούμενου π.χ. για τους λογαριασμούς ύδρευσης) χρειάζονται πανεπιστημιακές γνώσεις, ενώ στον ευαίσθητο τομέα της υγείας αρκεί βοηθός αντί πτυχιούχου νοσηλευτή; Δεν πρόκειται άραγε για αντιφατικότητα πρώτου μεγέθους; Δεν είναι η περίπτωση δυο μέτρων και δυο σταθμών; Δηλαδή, ενώ στη Διαύγεια αναφέρεται: «... να αντιμετωπιστούν οι αυξημένες ανάγκες για κοινωνική φροντίδα», και επί πλέον με δεδομένο ότι ο προηγούμενος δήμαρχος (που δεν είχε και τόσες ανάγκες) είχε ζητήσει 2 φορές νοσηλευτή, ο σημερινός -που ισχυρίστηκε ότι αυξήθηκαν οι ανάγκες των ηλικιωμένων- να μη ζητήσει νοσηλευτή;
Μήπως για τα παραπάνω υπάρχει άλλη άποψη; Μήπως κάπου κάνουμε λάθος; Δεκτή κάθε απάντηση των αρμοδίων.
