Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
(Γιάννης Ρίτσος)
Ίσως να μην το έχει ακούσει ο κ. Δημητριάδης αυτό το τραγούδι, μιας και ήταν τραγούδι περασμένης γενιάς ή επειδή στη γειτονιά του δεν ακουγόταν. Ωστόσο, οι στίχοι του είναι διδακτικοί και χρήσιμοι, καλό θα ήταν λοιπόν να τους αφουγκραστεί, να τιθασεύσει λίγο τα πάθη της παράταξης και να σκεφτεί ότι η επιθετική πολιτική, ή αλλοιώς ο «τσαμπουκάς», ποτέ δεν ωφέλησε ένα δήμαρχο. Πολύ όμως χειρότερα, έβλαψε τον Δήμο, τους δημότες, το κοινωνικό σύνολο. Ο Πόρος σήμερα έχει ανάγκη από ομόνοια, αλληλεγγύη, πνεύμα συνεργασίας και σύμπνοιας, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει ο κόσμος να σταθεί όρθιος στα δύσκολα χρόνια που δοκιμάζεται. Σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται εργάτες που σπέρνουν διχόνοια, μίσος και διαχωρισμό στον τόπο. Αυτό συμβαίνει σήμερα στον Πόρο.
Το τελευταίο περιστατικό με τα έργα που ξεκίνησαν στη χερσαία ζώνη λιμένος, χωρίς άδεια, και την παρέμβαση του Λιμενάρχη, πιστοποιεί τα παραπάνω και δίνει ανάγλυφα την εικόνα της κατάστασης που επικρατεί στο νησί.
Τι συνέβη στην προκειμένη περίπτωση; Ιδιώτες σε συνεργασία με τον Δήμο, χωρίς καμία άδεια, προχώρησαν σε εργασίες στη χερσαία ζώνη λιμένος για να προλάβουν πιθανές πλημμύρες εν όψει των μετεωρολογικών προβλέψεων για επιδείνωση της κακοκαιρίας. Ο Λιμενάρχης ενήργησε σύμφωνα με τον νόμο και σταμάτησε τις εργασίες. Η παρέμβασή του χρησιμοποιήθηκε από τη συμπολίτευση (και μόνο), που την παρουσίασε ως ένα ακόμη casus belli, και απάντησε με απειλές κατά του Λιμενάρχη. Εδώ όμως παρατηρήθηκε για μια ακόμη φορά θεσμικός εκτροχιασμός, αφού οι επιτελείς του Δημάρχου παρασύρθηκαν από τυφλό πάθος, από μένος κατά του Λιμενάρχη και έφτασαν στο σημείο να ομολογούν σε επίσημο έγγραφό τους ότι «... Η δημοτική αρχή καλεί πλέον (και) δημοσίως τον Υπουργό Ναυτιλίας κ. Θ. Δρίτσα και τον Αρχηγό του Λ.Σ. κ. Αθ. Αθανασόπουλο, να απομακρύνουν άμεσα τον επικίνδυνο Λιμενάρχη από την συγκεκριμένη υπηρεσία…».
Τι σημαίνει όμως η εντός παρενθέσεως λέξη «και» (δημοσίως), δηλαδή υπάρχει και μη δημόσιος δίαυλος; Αλλά, και στο ουσιώδες: Να απειλείται ένας Λιμενάρχης επειδή εφάρμοσε τον νόμο και να ζητείται από τον Υπουργό η απομάκρυνσή του από την υπηρεσία; Να χαρακτηρίζεται ο Λιμενάρχης επικίνδυνος (επειδή εφάρμοσε, όπως ήταν υποχρεωμένος, τον νόμο), τη στιγμή που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν επικίνδυνοι όσοι με τα συνεργεία τους προέβησαν σε έργα χωρίς την άδεια καμιάς αρμόδιας αρχής;
Το δεύτερο σκέλος στην ίδια πρόταση του επίσημου αυτού εγγράφου, ούτε που μπορεί να το «μεταφράσει» κανείς: «...προτού σημειωθεί κάποιο ακραίο συμβάν για το οποίο θα ψάχνουμε κατόπιν εορτής ενώπιον των τηλεοπτικών καναλιών ποιος έφταιγε''».
Ποιο θα μπορούσε να ήταν άραγε το «ακραίο συμβάν» που θα είχε και τηλεοπτική κάλυψη; Αυτό δε χωράει κανένα σχόλιο. Κανένα σχόλιο!
ΟΜΩΣ: Υπάρχει και ένα ακόμη γεγονός που επιβαρύνει επιπλέον τη διαμορφωθείσα στον Δήμο κατάσταση και σκιαγραφεί το πορτραίτο του «ηγεμόνα», όπως αυτό παρουσιάζεται μέσα από το γνωστό ομώνυμο βιβλίο του Μακιαβέλλι. Στην αγορά του Πόρου λοιπόν, έχει ξεσπάσει «ακήρυχτος πόλεμος» μεταξύ επαγγελματιών, ενώ στο κέντρο της διαμάχης βρίσκεται η πολιτική του Δήμου, αφού όπως έχει καταγγείλλει σε τοπικά site ο κρεατέμπορος κ. Χρήστος Κούλης, συνάδελφοι ανταγωνιστές του δεν πληρώνουν ενοίκια για τα δημοτικά καταστήματα που κατέχουν, με αποτέλεσμα να προκύπτει αθέμιτος ανταγωνισμός, κάτι που αντιβαίνει στους νόμους και για το οποίο την ευθύνη φέρει ο Δήμος. Από τη διαμάχη αυτή έχουν προκύψει πολλά επεισόδια, έχουν καταγραφεί δελτία συμβάντων, έχουν γίνει αναφορές στον Εισαγγελέα, και η ομιχλώδης κατάσταση συνεχίζεται. Οι «μονομερείς ενέργειες» και απειλές (ακόμη και επιθέσεις) στρέφονται κατά της οικογένειας Κούλη, ενώ το Δημαρχείο αρνείται να απαντήσει στο αίτημα του κ. Χρήστου Κούλη για την αποκάλυψη των ενοικιαστών που αρνούνται να καταβάλλουν τα ενοίκια και δια του αθέμιτου ανταγωνισμού βλάπτουν τους συναδέλφους τους. Εδώ δεν υπάρχει θέμα «ακραίου συμβάντος» άραγε; Εδώ όπου τον πρώτο λόγο στις εργασίες έχουν οι μαχαίρες; Εδώ καμία ανησυχία;
Επειδή και στο μέλλον θα δοθούν «ευκαιρίες» για ανάλογους λεονταρισμούς, και επειδή ο Πόρος χρειάζεται να ξαναβρεί το ρυθμό του και τη γαλήνη, ο κ. Δημητριάδης θα πρέπει να είναι εκείνος που πρώτος θα διατάξει αλλαγή ρότας. Θα πρέπει να εξορκίσει το μακιαβελικό σύνδρομο [... ο ηγεμών πρέπει να είναι δημοφιλής, αλλά να προκαλεί και τον φόβο. Η πρόκληση του φόβου είναι δική του υπόθεση από τον ίδιο εξαρτάται. Η δημοφιλία εξαρτάται από τους άλλους, από τον λαό...]. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα έλεγε ο Μακιαβέλλι, αλλά στο τέλος δεν άντεξε τους διωγμούς που επαγγελλόταν και ετελεύτησε τόσο άδοξα! Ο κ. Δημητριάδης μπήκε στον πολιτικό στίβο με σημαία του την κάθαρση και την υπεράσπιση των ηθών. Σήμερα τον βλέπουμε να διολισθαίνει καθημερινά με κίνδυνο να γράψει τον δικό του Μανδραγόρα*.
Πέρα από τις μελλοντικές εξελίξεις για τον ίδιο και τα όνειρά του, αυτή τη στιγμή προέχει ως στόχευση για τη δημοτική αρχή, η υλοποίηση άμεσων έργων που είναι απαραίτητα για το νησί και η συνεργασία με όλους τους θεσμικούς παράγοντες, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Μόνο τότε μπορεί να έχει θετικό πρόσημο το έργο ενός δημάρχου, όταν μπορεί να φανεί χρήσιμος στον τόπο, σε κάθε άλλη περίπτωση ο χρόνος θα δουλεύει αρνητικά και οι 2 τετραετίες του κ. Στρατηγού θα αναβαθμιστούν αυτομάτως χάρις στο συγκριτικό πλεονέκτημα που θα προκύψει. Ο κ. Δημητριάδης δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, αν σταθεί νηφάλιος και ολόρθος. Ούτε Λαιστρυγόνες υπάρχουν, ούτε ο φόβος παραμονεύει.
Και για να κλείσουμε διδασκόμενοι από την ιστορία (Κρητική Ματιά): «... να κοιτάζεις άφοβα τον φόβο, να ζεις τη ζωή των θνητών και να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι αθάνατος...».
Αλλά και πάλι από το έργο του Μακιαβάλλι (Ο ηγεμόνας): «... γιατί, καθώς αυτοί που ξεσηκώνουν το χάρτη ενός τόπου, κατεβαίνουν στον κάμπο για να καλοσημαδέψουν τα βουνά κι' ανεβαίνουν στα βουνά για να καλαγναντέψουν τον κάμπο, παρόμοια, για να γνωρίσεις καλά τί 'ναι, ο λαός, πρέπει νά 'σαι ηγεμόνας, και για να γνωρίσεις καλά τί 'ναι ο ηγεμόνας πρέπει νά 'σαι άνθρωπος του λαού...».
* Μανδραγόρας: Κωμωδία του Μακιαβέλλι, όπου περιγράφει και καυτηριάζει τη φθορά των ηθών στη Φλωρεντία της εποχής εκείνης.
