- Το ότι η Τοπική Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο βουλευτής της Α' Πειραιά Θοδωρής Δρίτσας αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια ανοιχτή και δημοκρατική καθ' όλα συζήτηση, στο κτίριο Συγγρού στον Πόρο, τη Δευτέρα 21 Ιουλίου, αποτελεί ένα γεγονός που όλοι μας οφείλουμε να δεχτούμε ως πολιτική ανάγκη για την περιοχή. Είναι αληθές ότι τα νησιά του Αργοσαρωνικού (με εξαίρεση τη Σαλαμίνα και δευτερευόντως την Αίγινα) αποτελούν, πολιτικά, το φτωχό συγγενή της Α’ Πειραιώς. Λίγοι βουλευτές στο παρελθόν είχαν επισκεφτεί την περιοχή σε εποχή εκτός προεκλογικού κλίματος, και πολύ λιγότεροι είχαν ασχοληθεί (ουσιαστικά) με το οποιοδήποτε πρόβλημα.
- Ο κ. Δρίτσας για δεύτερη φορά, τιμώντας το ρόλο του σαν βουλευτής, αποφασίζει να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν να συζητήσουν πολλά. Στο πάνελ της 21ης Ιουλίου λοιπόν, ο Μπάμπης Ανδριανόπουλος, ο Θοδωρής Τόλιας και ο Νίκος Τσιγώνιας Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, με το κέντρο βάρους να εντοπίζεται, φυσικά, στον κ. Δρίτσα. Ο κόσμος που παρακολούθησε και συμμετείχε στη συζήτηση κατηγοριοποιείται:
- Σε αυτούς που ήθελαν να ακούσουν τις απόψεις του ίδιου του κ. Δρίτσα, αλλά και να βγάλουν συμπεράσματα για τις προθέσεις του μεγαλύτερου αυτή τη στιγμή κόμματος που –καλώς εχόντων των πραγμάτων- πολύ σύντομα θα είναι στην κυβέρνηση.
- Σε αυτούς που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι, τους «πληγωμένους» Ανδρεϊκούς, που επιθυμούν να ξαναζήσουν στιγμές του ’81.
- Σε αυτούς τους γνωστούς χαμαιλέοντες που ξεδιάντροπα τρέχουν για χαιρετούρες, ενώ παραμονεύουν για μαχαιριές πισώπλατα, και
- Σε αυτούς που μεταφέρονται από πρωτόκολλα FTP σε νέες καρεκλίτσες και θέλουν «να τα έχουν καλά με όλους». Και ήταν μπόλικοι από δαύτους!
- Ίσως, για άλλους, αυτά να αποτελούν μια επιμήκυνση της φυσιολογικότητας των πραγμάτων, αφού αβασάνιστα υιοθετούν την αρχή: «τα πράγματα αλλάζουν»! Ο πολιτικός αχταρμάς τείνει να γίνει συνταγή και πανάκεια για κάθε νόσο. Ωστόσο, ναι μεν οι λογής λογής ψευτοτοπάρχες να ευελπιστούν στο «μία από τα ίδια» -αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές τους ίδιους-, αλλά για τον τόπο εκείνο που προέχει είναι η ξεκάθαρη των πολιτικών στάση: «κοίτα, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Το να σέρνεται η χώρα για χάρη των συσχετισμών και της λεγόμενης «πολιτικής σταθερότητας», αυτό δεν υπακούει καν σε καμία πολιτική παράμετρο, αυτό σε τίποτα δεν μπορεί να ωφελήσει, οι νέοι επιστήμονες θα φεύγουν, η ύπαιθρος θα ερημώσει, η νεολαία θα βάζει αγγελίες, εμπορευόμενη σάρκα, ζωή, όνειρα.
- Πολύ σωστά, τόσο ο κ. Δρίτσας, όσο και οι υπόλοιποι του εκλεκτού πάνελ ομιλητές, μίλησαν για «τραπεζικές παράγκες», για διαπλοκή, για την καλύτερη διαχείριση του χρέους, ενώ αναφέρθηκαν και σε τοπικά προβλήματα.
- Αυτοί όμως που βρίσκονται πίσω από το παρασκήνιο, οι δυνάμεις που «κάνουν κουμάντο» (Μαρινάκηδες στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο, Μπέοι, Ψωμιάδηδες κ.λπ.,), ιερατείο, παραδικαστικό, πλοιοκτήτες με γραμμές μονοπώλια, μεγαλοεργολάβοι κ.α. στην πολιτική, για όλους αυτούς ο λαός περιμένει κάποια απάντηση, απαιτεί δικαίωση για τα δεινά που έχει υποστεί. Η εναλλαγή της εξουσίας, η μετάβαση από μια καθαρόαιμη συγκυβερνώσα χούντα σε ένα σχήμα βελτιωμένο (όπως καθένας εννοεί αυτό), σε ένα σχήμα μετριοπαθές που να κουβαλάει στο DNA του κατάλοιπα του προηγούμενου, μόνο απογοήτευση θα ενσπείρει στον πολυβασανισμένο Έλληνα.
- Ο κόσμος δε θέλει «πολιτική σύμπνοια», πολιτικές «συνεργασίες», θέλει δυνάμεις ανατροπής, θέλει επιτέλους να ζήσει! Θέλει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ! Θέλει να βγάλει τη θηλιά απ’ το λαιμό του, θέλει να την περάσει στους τραπεζίτες, δεν υπάρχουν ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, υπάρχει ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. Οι ηγέτες λείπουν. Ο κόσμος θέλει να πάρει πίσω τα σπίτια του, γιατί είναι δικά του, θέλει τα χωράφια του, θέλει τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που τα έχτισε με αίμα, θέλει τη γη, τις εθνικές οδούς, τα αεροδρόμια, θέλει δική του κυβέρνηση, κι’ αν χρειαστεί, το δικό του νόμισμα. Δεν αντέχει άλλο την εθνική ταπείνωση, θέλει να «περάσει από τη σούβλα» την τρόικα και τα τσιράκια της. Τίποτα παραπάνω. Και θέλει εσάς στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Αναρωτηθήκατε λοιπόν αν τον αποδέχεστε; Αν μπορείτε να επωμισθείτε ένα τέτοιο βάρος;
- Αυτό ήταν το ζητούμενο και ο ενδόμυχος πόθος καθενός που βρέθηκε στη συζήτηση της Δευτέρας, αυτό ήταν που ήθελε να εξωτερικεύσει (αλλά δεν τόλμησε) `μια μερίδα των παρευρισκομένων. Και δε μιλάμε για τους πολλούς, δε μιλάμε για αυτούς που ήρθαν για να έρθουν, μιλάμε για αυτούς που ήρθαν να συζητήσουν με έναν άξιο βουλευτή από τον οποίο περιμένουν πολλά. Ίσως, όχι άδικα.
- Πάντως, οι ΣΥΡΙΖΕΟΙ ελάχιστοι! Και αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πρωταγωνιστήσει (μαζί με τις υπόλοιπες μικρές δημοκρατικές δυνάμεις), πρέπει να δείξει ταυτότητα, πρέπει να δείξει παρουσία, πρέπει να ανεμίζει η παντιέρα στα γαλανά νερά του Σαρωνικού. Πρέπει να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις μικρές μειοψηφίες που γαβγίζουν στις βάρκες και την παραλία, πρέπει να αποκτήσει στέγη, φωλιά για όνειρα. Οι δημοκρατικές δυνάμεις έχουν και λόγο και κουλτούρα, χρειάζονται όμως και φορέα. Πέρασαν οι εποχές που ο πολιτικός/τουρίστας επισκεπτόταν την πελατεία του εκ του ασφαλούς παραμονές των εκλογών, με τα κουκιά στο τσεπάκι. Εξ άλλου για το ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο, εκ των πραγμάτων, δεν ισχύει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε κόμμα εξουσίας, δεν έχει λίστες με «κουκιά», δεν έχει κομματικούς στρατούς διορισμένων, δεν έχει παρακρατικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις. Η δύναμή του είναι μία: Η δύναμη των απελπισμένων, που αντιστέκονται στις προκλήσεις, που κάνουν υπομονή, που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται με όποιο τίμημα, η δύναμη των ενεργών πολιτών, των σκεπτομένων, των αδούλωτων, των άφραγων, των χρεωμένων, των ταπεινωμένων.
- Είναι βέβαιο ότι ο κ. Δρίτσας το κατανόησε αυτό καλύτερα από κάθε άλλον (πολιτικό), γι’ αυτό και δεν παρέλειψε να πει με νόημα: «Ίσως η συγκέντρωση δεν ήταν τόσο ποσοτική, όσο θα αναμενόταν, αλλά ήταν ποιοτική». Και πράγματι ήταν ποιοτική η συζήτηση και πέραν κάθε αντοχής δημοκρατική, ο ίδιος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε σε όλες σχεδόν τις ερωτήσεις. Ίσως του διέφυγε μια απάντηση για την περίπτωση των ΟΙΚΟΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ τύπου «ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ», των περίφημων ΜΚΟ, που ρουφάνε τον ιδρώτα των πολιτών, το αίμα των αγροτών, των ψαράδων, ενώ προς ανταμοιβή τούς γέμισαν τα νησιά τσακάλια, αλεπούδες, ασβούς, φίδια, γέμισαν την Τροιζηνία με περισσότερα αγρίμια και τις θάλασσες με φώκιες και δελφίνια που κατέστρεψαν τους ψαράδες. Τα αγριογούρουνα πλέον έχουν κατέβει στις πεδιάδες της Τροιζηνίας και έχουν κατασπαράξει κάθε καλλιέργεια, μέχρι και τα αμπέλια έχουν ξεριζώσει! Γι’ αυτούς τους οικοτρομοκράτες, γι’ αυτά τα κοινωνικά παράσιτα, ίσως στην επόμενη συζήτηση (που ευχή όλων είναι, σύντομα να ξαναπραγματοποιηθεί) να υπάρξει η ευκαιρία να συζητηθούν σε περισσότερο χρόνο, με διεξοδικότητα, με στοιχεία, επιχειρήματα και διάθεση συνεργασίας.
