Προεκλογικό show έχει γίνει το θέμα «τακτοποίησης αυθαιρέτων» στον Πόρο. Όμως μόνο μισόλογα ακούγονται, κανείς δεν ανοίγει τα χαρτιά του (ούτε και το στόμα του) και να μιλήσει ξεκάθαρα προς το λαό του Πόρου. Ποιο είναι το ζητούμενο; Θέλουμε ή όχι τον Πόρο (τη Σφαιρία) προστατευόμενο από αυθαιρεσίες; Έχουν όφελος ή ζημιά τα νησιά και οι χερσαίοι παραδοσιακοί οικισμοί από τη διατήρηση της μοναδικής τους αρχιτεκτονικής; Η Ύδρα, η Οία, η Μονεμβασιά, η παλιά πόλη του Ναυπλίου κ.λπ., θα είχαν τη ζηλευτή κατάταξη στον πίνακα των περιζήτητων τουριστικών προορισμών αν δεν διατηρούσαν με αυστηρότητα το κληρονομηθέν προνόμιο; Αλλά, το κυριότερο είναι: Γιατί κανείς δεν εξηγεί με απλά λόγια, τι σημαίνει «ιστορικό μνημείο», και τι «ιστορικό τοπίο».
Εν πάση περιπτώσει καλό θα ήταν οι δημοτικές παρατάξεις, χωρίς περιστροφές και βερμπαλισμούς, να απαντήσουν με απλά λόγια:
1. «Τάσσονται υπέρ της χαλάρωσης των μέτρων διατήρησης του Πόρου ως «ιστορικό μνημείο» ή όχι;
2. Η επισκεψιμότητα, η ελάχιστη τουριστική κίνηση, οφείλεται στο μεγαλύτερο βαθμό, σ’ αυτό ακριβώς το προνόμιο ή όχι;
3. Πώς προτιμούν τη Σφαιρία, σαν ένα «Νέο Συνοικισμό» ή όχι;
Και επ’ ευκαιρία: Αυτά τα ελάχιστα προσφυγικά στο Συνοικισμό χρήζουν ιδιαίτερης και αυστηρής προστασίας ή όχι; (Θεωρούμε δεδομένο, ότι οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να τυγχάνουν από την πολιτεία της ανάλογης αντισταθμιστικής ωφέλειας, ώστε να μη ζημιώνονται από τη διατήρησή τους. Αντίθετα πρέπει να δίνονται τέτοια κίνητρα, ώστε να προστατεύονται πρωτίστως από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες).
Η ιστορία του τόπου, η διατήρηση των μνημείων του, αποτελούν πρώτιστο μέλημα των τοπικών αρχών, το πολιτισμικό ισοδύναμο δε μπορεί να αναιρείται από ασήμαντα μικροσυμφέροντα. Αν ο τόπος θέλει την ανάπτυξη, αυτή περνάει μέσα από τη δύσβατο ατραπό της πολιτισμικής μέριμνας.
Δεν μπορεί ο Πόρος να τελεί υπό αρχαιολογική «ομηρία» στη μεγαλύτερη έκτασή του, την Καλαυρία, και να ζητάμε την ισοπέδωση του παραδοσιακού οικισμού, με φτηνοδικαιολογίες και ευφάνταστα σενάρια. Οι προκύπτουσες ανάγκες που είναι και φλέγουσες, πρώτον δεν προέκυψαν από το πουθενά, και δεύτερον, δεν μπορεί στο βωμό αυτό να εξαφανιστεί από τον «τουριστικό χάρτη» το νησί του Πόρου, αλλά ούτε και η ιστορική μνήμη. Η κατάσταση αυτή με τα αυθαίρετα (πάλι περί «ομηρίας» πρόκειται) μπορεί να λυθεί με άλλους τρόπους, πάντως όχι με το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου.
