Αυτό που διαλαλεί ο Δήμαρχος σαν μια μεγάλη προσωπική του νίκη στην ουσία είναι μια μεγάλη ήττα για τον Πόρο. Πέρα από την μεγάλη καθυστέρηση, πέραν του ενός έτους, που έφερε η εμμονή του στο να χαρακτηριστεί ο Πόρος «ιστορικός τόπος» αντί για το ορθό «παραδοσιακός οικισμός» όπως είναι χαρακτηρισμένος με τα ΦΕΚ 1) ΦΕΚ 559/23-6-1980, στη συνέχεια 2) ΦΕΚ 1200 Δ/28-9-1993 και επιπλέον 3) ΦΕΚ 1091/15-12-1997. Ο όρος «ιστορικός τόπος» δεν αποκρούει την χουντική Υπουργική Απόφαση του Γ. Παπαδόπουλου (ΦΕΚ 352/1967) που χαρακτήριζε τον Πόρο, την Υδρα και τις Σπέτσες σαν ιστορικά μνημεία αλλά καλύπτεται από τον Νόμο Βενιζέλου (ν.3028/2002). Αυτό τι σημαίνει στην πράξη, με το τελευταίο έγγραφό του το ΥΠΕΚΑ (Αρ. Πρωτ. 36919/9-10-15) (σχετ.1) μας «παραπέμπει» στο άρθρο 2 παρ. iα του Νόμου για τις τακτοποιήσεις αυθαιρέτων (ν. 4173/13) (σχετ.2). Στο άρθρο αυτό του πιο πάνω Νόμου αναφέρεται ρητά, Αρθρο 2, Απαγόρευση υπαγωγής …… στην παράγραφο iα, Σε ιστορικό τόπο, ιστορικό διατηρητέο οικισμό και περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, εκτός εάν δεν απαγορευόταν η εκτέλεση οικοδομικών εργασιών κατά το χρόνο εκτέλεσης της αυθαίρετης κατασκευής ή εγκατάστασης της αυθαίρετης χρήσης. Πράγμα που σημαίνει σύμφωνα με την τελευταία απάντηση του ΥΠΕΚΑ ότι μπορούν να τακτοποιηθούν αυθαίρετες κατασκευές μόνο όσες έγιναν, αποδεδειγμένα, πριν τον Νόμο Βενιζέλου δηλαδή πριν την 28-6-2002. Οσες λοιπόν έγιναν μετά τον Νόμο αυτό, θεωρούνται αυθαίρετες και υπόκεινται σε κατεδάφιση και μεγάλα πρόστιμα από την Πολεοδομία (τμήμα αυθαιρέτων) και το χειρότερο δεν μπορούν να μεταβιβαστούν στα παιδιά των ιδιοκτητών ούτε να πωληθούν κλπ. Όλα αυτά τα τονίζω διότι στην Υδρα και τις Σπέτσες τακτοποιούνται τα αυθαίρετα ήδη από τον προηγούμενο Νόμο 4014/2011 δηλαδή εδώ και τέσσερα χρόνια.
